* Γιατί λησμόνησες μητέρα ;

Γιατί λησμόνησες μητέρα ;

Μανούλα μου, πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω και ύστερα να σε κατηγορήσω. Ναι, να σε ευχαριστήσω για ό,τι έκανες για μένα. Πώς να το πω; Μου έδωσες πολλά. Τα ρούχα, τα υποδήματα, το ψωμί, το φαγητό, οι κούκλες, τα παιχνίδια, ποτέ δεν μου έλειψαν. Εσύ φρόντισες να μορφωθώ. Εσύ με έστειλες στο χοροδιδασκαλείο να μάθω όλους τους ξενικούς χορούς. Εσύ και στο ωδείο να μάθω μουσική. Με έθρεψες σαν το θρεφτάρι, με στόλισες σαν την κούκλα και μ’έμαθες να καμαρώνω σαν το παγώνι. Το γνωρίζω, ήμουν το είδωλό σου, η μεγάλη σου αδυναμία, ο Θεός σου. Ποτέ δεν μου αρνήθηκες τίποτε. Ό,τι σου ζήτησα το πήρα. Και ό,τι ήθελα το έκανα. Ποτέ δεν θυμάμαι να μου είπες ένα όχι. Ό,τι ώρα ήθελα έφευγα από το σπίτι. Και όσες φορές γύριζα στο σπίτι αργά το βράδυ, εσύ πάντα σιωπούσες. Ποτέ δεν ύψωσες την φωνή σου να διαμαρτυρηθείς. Τα μόνα λόγια που θυμάμαι είναι η επωδός των λόγων σου. «Αυτό που εγώ στερήθηκα στην ηλικία σου, εσύ να μην το στερηθείς».

Όμως, πρέπει να γνωρίζεις πώς τώρα σε κατηγορώ. Ναι, σε κατηγορώ εγώ, το παιδί σου. Όλα μου τα έδωσες, και εκείνα ακόμη

που δεν θά’πρεπε. Στα παιδικά μου χέρια ο άμετρος ευδαιμονισμός και η απόλυτη ελευθερία ήταν το δίκοπο μαχαίρι που πλήγωσα το κορμί μου και μάτωσα την ψυχή μου. Όλα μου τα έδωσες και όμως μου

αρνήθηκες το ένα. Δεν μου έδωσες τον Θεό. Άφησες να νεκρωθεί μέσα στην καρδιά η φύτρα της πίστεως. Λησμόνησες να μου μιλήσεις για τον Θεό. Παραμέλησες να με μάθεις να προσεύχομαι σ’ Αυτόν. Δεν έσυρες τα βήματά μου στον Ιερό Ναό να εκκλησιασθώ και να μεταλάβω των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν μου έκανες λόγο ποτέ για το Κατηχητικό και αρνήθηκες επίμονα να με οδηγήσεις στον Πνευματικό. Δεν με δίδαξες να μελετώ το νόμο του Θεού. Ποτέ δεν μου είπες πως η τιμή και η αγνότης είναι ο ατίμητος θησαυρός, πού όποιος νέος τον χάσει δεν τον ξαναβρίσκει.

Πότε, αλήθεια, δούλεψες στην καρδιά μου; Τι έκανες για το χαρακτήρα μου; Τι έκανες για την προσωπικότητά μου; Λησμόνησες, γλυκιά μου μάνα, να μου πεις πώς η ζωή δεν είναι ένα αδιάκοπο γλέντι, αλλά ένας συνεχής και αδιάκοπος αγώνας με επιτυχίες και αποτυχίες, με νίκες και ήττες, με ευχάριστα και δυσάρεστα. Για ό,τι είμαι σήμερα, φταις εσύ. Σε συγχωρώ, βεβαίως, δεν θα σταματήσω όμως να σε κατηγορώ.